Ik loop in de Dom van Utrecht. Allemaal mensen om mij heen die ook een taalwandeling gaan maken. ‘Utrechters praten met Utrechters’ heet het. “Wilt u een foto maken?” hoor ik achter me. Daar begon ons gesprekje mee. Ik maak een foto van de meneer die uit Afghanistan komt en we praten wat over dingen zoals werk, het weer, opleiding.
Zo ontmoet ik nog veel meer mensen, zoals iemand uit Hong Kong. Ik ontmoette haar in het Taalcafé van Leidsche Rijn. “Nederlanders geven altijd feestje” zei de mevrouw. Niet alleen oud en nieuw of kerst maar ook van de kleine dingen maken Nederlanders een feestje. Ik denk daar even over na. Na ons gesprekje vraagt de mevrouw wat ik vanavond ga doen. “Ooh ik heb een feestje”, zeg ik. We moeten allebei lachen.
Ik wandel door de stad met een klein groepje vanuit Taalschool Babel. “Utrecht is de enige stad die dit heeft”. Een van de vrijwilligers wijst naar de stoep beneden aan de gracht. “En dan namen ze hun goederen vroeger onder die tunnel door mee naar boven”. Deze meneer is een van de vrijwilligers die zich inzet voor Taal Doet Meer. Hij wist heel veel te vertellen over de stad, de Dom, de bibliotheek.

Hallo, ik ben Sanne. Mijn werk gaat meestal over het maken van contact. Toen ik het Kunstparticipatieproject bij Taal Doet Meer mocht gaan doen, stond ik te springen om te kijken hoe contact werkt bij Utrechters die de taal aan het leren zijn. Is dat dan ingewikkelder? Of komen we er met handgebaren prima uit? Hoe is  het om voor het eerst in Nederland te komen en kennis te maken met onze dagelijkse boterham met pindakaas, broodtrommels, kalenders en overvolle agenda’s? Waar ik achter ben gekomen is dat Nederlanders vaak praktisch zijn. Voor ons is het doodnormaal om elke dag hetzelfde te ontbijten. Maar hoe staat mijn boterham met pindakaas tegenover een bakje noedels uit Indonesië? Ik heb nog nooit zoveel mensen uit verschillende plaatsen over de hele wereld ontmoet in zo’n korte tijd. 

Tijdens een bezoek aan de ouder-kindgroep in Leidsche Rijn heb ik twee mensen gevraagd naar wat zij anders, grappig, vreemd en stom vonden toen ze net in Nederland kwamen. Luister naar het fragment hieronder.

Illustratie van Sanne: broodtrommels

Ik heb gezien dat Taal Doet Meer draait om verbinding maken. Zoals de meneer tijdens de wandeling die met veel passie zijn kennis overdraagt. Een vrolijke enthousiasteling. Zo zijn er nog vele vrijwilligers bij Taal Doet Meer. Zij zijn de brug tussen de lerende en de alwetende of toch nog niet zo kennisvolle Nederlander. Want wij komen niet alleen taal brengen, maar we krijgen er zoveel voor terug en leren daar weer van. Bijzondere verhalen, verbinding en een hoop gezellige momenten met mensen over de hele wereld.

Maar nu een kunstwerk dus. Van mij, voor Taal Doet Meer. Waar te beginnen? Ik denk bij de belevingswereld van de deelnemers van Taal Doet Meer.

Een mevrouw in het Taalcafé vertelt mij hoe ze zich voorstelde aan haar buren. Dat ging zo: “Ik ben de nieuwe boervrouw”. De buren moesten wat giebelen. Nu vroeg de mevrouw wat het verschil is tussen een boer en een buur. Na de uitleg moest ze lachen. 
Er zijn vast momenten die grappig zijn, maar natuurlijk brengt een nieuwe taal leren ook frustratie met zich mee. In de komende weken hoor ik graag meer van de deelnemers,  maar ook van  vrijwilligers bij Taal Doet Meer over hoe het is om Nederlands te leren.

Illustratie van Sanne: vliegende boeken