Het K.F. Hein Fonds selecteerde Hishaam Eldewieh voor het Kunstparticipatieproject in samenwerking met Bartiméus. Hij schreef een blog over zijn onderzoek.

Het K.F. Hein Fonds nomineert ieder jaar een aantal eindexamenstudenten van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht om kans te maken op een participatiefonds. Met deze opdracht wordt een pas afgestuurde gekoppeld aan een instelling binnen de provincie Utrecht om met een participerende synergie een kunstwerk te realiseren. Het project heeft als doel een beginnend kunstenaar te ondersteunen in zijn verdere ontwikkeling.

Afgelopen jaar heb ik, Hishaam Eldewieh (32), afgestudeerd in de richting fotografie aan de HKU, het voorrecht gehad het stipendium toegewezen te krijgen. De opdracht dit jaar is om in samenwerking met bewoners van het Bartimeus instituut voor blinden en slechtzienden een kunstwerk te realiseren dat zal worden geplaatst in de historische moestuin van het instituut. De paradox binnen deze opdracht mag duidelijk zijn, de fotograaf binnen een wereld van visuele beperking en blindheid. De uitdaging binnen deze opdracht is daaraan inherent.

De paradox dirigeerde mij direct richting het onderwerp. Fotografie speelt een grote rol in het bewaren van onze herinneringen. Als herinneringen vervagen heeft de ziende een foto om de herinnering weer helder te krijgen. De scherpe foto als ijkpunt in het vage verleden.

Mijn werk heeft zich de afgelopen tijd gericht op de visuele waarneming. Tijdens mijn afstudeerproject ‘The never-ending coincidence of irrational appearances’ raakte ik gefascineerd door momenten dat het oog zich focust op een fenomenen waar vervolgens geen gedachte aan wordt gekoppeld. Dit kan een glinstering in het raam zijn of een schaduw die een patroon werpt op de straat. Dagelijks lopen wij er aan voorbij, de waargenomen fenomenen bestaan uit een grote mate van willekeurigheid.

Tijdens dit project wil ik mij bezighouden met soortgelijke kortstondige momenten, maar die een andere reactie oproepen. Het zijn ogenschijnlijk dezelfde willekeurige fenomenen in de dagelijkse gang van zaken, met het verschil dat deze momenten, in het hier en nu, ons terug brengen naar een herinnering uit het verleden. Soms is het een geur die je terugbrengt naar het huis van je grootouders waar je als kind kwam. Of het geluid van het gekoer van de duiven dat je doet denken aan het ouderlijk huis. Deze momenten komen onaangekondigd, onverwachts en willekeurig.

Hoe zullen deze momenten zich voordoen als je nooit hebt kunnen zien, en hoe manifesteren deze herinneringen zich als de wereld nooit zichtbaar is geweest? Hoe helder blijven de herinneringen als je langzaam het zicht verliest en hoe anders manifesteren herinneringen zich als je de wereld ervaart enkel door tast-, geur- en hoorzin? Het voor de geest halen; wat zijn de verschillen, wat zijn de overeenkomsten?

Met deze vragen ben ik mijn onderzoek begonnen. Meer werk is te zien op de website van Hishaam Eldewieh.