De afgelopen negen maanden heb ik me laten inspireren door de vele verschillende mensen die werken en studeren in het UMC Utrecht. Met hun input heb ik een kunstwerk ontwikkeld voor één van de onderwijsgebouwen. Het kunstwerk zal geplaatst worden in het A.A. Hijmans van den Berghgebouw, op zich al een zeer interessante ruimte. Het gebouw reflecteert op aspecten van het menselijk lichaam: de rode trappen zijn als slagaders en de enorme glazen wanden de longen die de ruimte opbreken. Aan dit architecturale lichaam zou ik nog een orgaan willen toevoegen. In het Engels kan het woord "organ" worden gebruikt om delen van onze anatomie te beschrijven, maar het is ook een muziekinstrument. De afgelopen maanden heb ik gespeeld met de vraag hoe dit “organ” eruit moet zien, hoe het moet staan en hoe het zich moet verhouden tot de ruimte eromheen.

Mijn uitgangspunt was het bevragen van de rol van de mens -waar mens-zijn overbodig wordt, of juist noodzakelijk is- binnen en tussen de medische wereld en de artistieke wereld. In de medische wereld is er veel belangstelling voor de geesteswetenschappen en de kunsten als middel om empathie, perspectief en menselijke interacties te onderzoeken, en het belang daarvan in dit nieuwe, digitale tijdperk. Door na te denken over de relatie tussen arts en patiënt kan er meer wederzijds begrip en bewustzijn ontstaan. Ik hoop dat mijn kunstwerk een bijdrage kan leveren aan deze noodzakelijke ontwikkeling om betere relaties tussen artsen en patiënten te bewerkstelligen. Mensen gaan er vaak vanuit dat dokters van staal zijn en hun patiënten van glas. Ik heb ervoor gekozen om met metaaldraad en medische weefsels te werken om kracht (staal) en breekbaarheid (glas) te verbeelden. In mijn werk werken deze materialen samen. Ze zijn beide even belangrijk en afhankelijk van elkaar, net zoals een dokter net zo breekbaar kan zijn als een patiënt.

Materialen metaaldraad en medische weefsels

Visueel vind ik de pijpen van een kerkorgel en de aders en vaten in het menselijk lichaam heel interessant om mee te spelen. Oorspronkelijk was ik van plan een staande sculptuur te maken met buisachtige vormen die uit de voet van het beeld komen, zoals te zien is in de eerste schets hieronder. Deze 'voet' was een praktische noodzaak, maar zat me dwars omdat menselijke organen geen voeten hebben; ze zitten op hun plaats in het lichaam en zijn verbonden met de onderdelen eromheen. Daarom besloot ik mijn plannen te herzien. In plaats van een staande sculptuur, heb ik een buisvormig sculpturaal object gemaakt dat rond de planten in de glazen ruimte zal buigen. De schets rechtsonder is vanuit vogelvluchtperspectief gezien, neerkijkend op de ruimte waar de sculptuur zal worden geïnstalleerd.

Vormstudies van verticaal naar horizontaal