Waar voel jij je thuis? Een jaar geleden verhuisde ik van een antikraak appartement in Kanaleneiland naar een nieuwbouw woning in Leidsche Rijn. De verhuizing van creatieve broedplaats naar Vinex wijk viel me zwaar. Thuis is mijn veilige basis, mijn rustpunt en hoewel de twee wijken zowat naast elkaar liggen voelde ik me in Leidsche Rijn niet op mij gemak. Hierdoor vroeg ik mijzelf af, waarom past een omgeving die oud en versleten is beter bij mij dan een totaal nieuw wijk? Hoe kan ik een thuisgevoel oproepen of reconstrueren. Of te wel wat maakt een huis een thuis?

Met deze vragen heb ik een onderzoeksvoorstel geschreven voor het K.F. Hein Kunststipendium. Tot mijn grote blijdschap kreeg ik in september vorig jaar te horen dat ik het stipendium had gewonnen en kon ik beginnen aan een schilderkundig onderzoek naar thuis en identiteit. Na een half jaar schrijven en met mijn hoofd vol theorie was ik er ook helemaal klaar voor om mijn atelier weer in te gaan.

Al sinds de kunstacademie onderzoek ik mijn omgeving door series werken te maken op basis van de interieurs van mijn moeder, tante, oma en mijzelf. Nu richt ik mij uitsluitend op beelden uit mijn eigen directe omgeving en ga daarin steeds vaker een verbinding aan met ervaringen uit mijn jeugd. Daarom kijk ik in dit onderzoek niet alleen naar de objecten en ruimtes in mijn huidige en vorige huis in Utrecht, maar neem ik ook mijn ouderlijk huis in de buurt van Leiden mee. Ik ga op zoek naar overeenkomsten, verschillen en verhalen die verscholen liggen op deze plekken.

Ik ben dicht bij huis begonnen. Lopend door mijn huis heb ik de dingen gefotografeerd die een uitspraak doen over mijn thuisgevoel. Deze foto’s vertaal ik naar tekeningen en schilderijen. Het object is daarin een focus. Objecten zijn niet alleen een afspiegeling van smaak, ze vertegenwoordigen ook het immateriële; de herinnering en nostalgie. Het kleurrijke kleed in mijn woonkamer herinnert me niet alleen aan de reis door Albanië waar ik het kleed kocht, maar laat me ook terugdenken aan de veelkleurige kleding die ik als kind aanhad. Je thuis voelen staat of valt dus bij herkenbaarheid en herinnering.

De eerste resultaten waren te zien op Art Rotterdam bij Prospects & Concepts van het Mondriaan Fonds. Via een slinger, gemaakt van mijn oude kinderkleding, kwam ik bij verschillende stoffen uit die in mijn huis te vinden zijn: een kussentje van door mijn moeder gezeefdrukte stof, een geborduurde ceintuur uit Guatemala, een gebreide kindersjaal. Allemaal hadden ze vergelijkende krachtige kleuren. Het resultaat was een drie bij drie meter vullende installatie van vier close-ups.

De vierkante schilderijen vormen een mozaïek van verschillende patronen. Deze mozaïek-opstelling interesseert me. In mijn exposities zoek ik vaker hoe ik los kan komen van de standaard presentatievorm van schilderijen; waarbij het werk netjes op ooghoogte hangt met rondom genoeg witruimte. Ik wil je omringen met werk. Het inzoomen draagt daaraan bij. De schilderijen krijgen op die manier een spanning tussen abstractie en figuratie. Maar de abstractie zorgt er ook voor dat het werk het vermogen verliest om zichzelf te verklaren. De komende maanden ga ik daarom onderzoeken hoe ik de context van het werk duidelijker kan overbrengen. Ik heb er zin in!

Nieuw werk van Britt Dorenbosch is vanaf 9 september te zien in het Centraal Museum in haar tentoonstelling 'Thuis'.