Erica van Seeters werd in 1993 na haar opleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht beeldend kunstenaar. “Maar eigenlijk was ik al zes jaar daarvoor begonnen met beeldhouwen. Ik heb eerst een opleiding pedagogiek gedaan met nadruk op handvaardigheid en heb zelfs een vervolgopleiding in Duitslaand gedaan van twee jaar. Maar de hang naar de kunst was al groot en ik heb toen besloten daar in door te gaan. Op de academie ging alles in een stroomversnelling in mijn ontwikkeling en in het werken met andere materialen. Daar werkte ik ook voornamelijk met metaal aangezien dat sneller ging maar daarna kwam steen toch weer terug.”

“Mijn loopbaan begon vrijwel meteen al te lopen. Ik had een aantal exposities, veelal in beeldentuinen aangezien mijn werk ook steeds groter werd. Op een gegeven moment werd ik uitgenodigd voor een symposium in België. Ik kon daar een enorm beeld maken in hardsteen en daar heb ik geleerd om groot en planmatig te denken en werken. Dat is echt een vak apart heb ik gemerkt, zeker omdat ik eerst veelal ad hoc werkte. Je moet nu meer vooruit denken en letten op de proporties, je kan het beeld niet constant draaien, fysiek komt er van alles bij kijken. Het was een hele ervaring en heeft veel impact gehad. En dat was ook met de opdracht van de K.F. Hein Stichting voor het beeld bij de Domtoren, ook daar heb ik veel van geleerd. Alles moest daar in de juiste verhoudingen komen te staan.”

“Er is een heel grote ommekeer in mijn werkzame leven geweest. Tot 2000 werkte ik erg ruimtelijk en zocht ik naar de essentie (van ons menszijn) of de kern die gevangen zat in de vorm. Maar in 2000 kreeg ik reumatische artritis dat alles onderuit haalde. Ik kon helemaal niets meer, zelfs lesgeven was bijzonder moeilijk. Een collega heeft een lopende opdracht voor me afgemaakt maar daarna is mijn werk stil komen te liggen. Ik kon geen hamer of beitel meer vasthouden, ik zat echt met mijn handen in het haar. Zo ongeveer twee jaar heb ik toen gezocht naar een nieuwe vorm. Langzaamaan ben ik begonnen met tekenen en van daaruit is nieuw werk ontstaan, veel minimalistischer van aard. Dat was een bijzonder grote ommekeer, ook inhoudelijk gezien. Eerst zat

de essentie ingesloten in de beelden, in de binnenruimte zoals ik dat wel noem, maar dat keerde zich om. De stenen plaat is een drager geworden van de ruimte, het zijn nu energievelden of wel kosmische tekeningen/reliëfs. Ik ben daar wel erg blij mee, het klopt ook in mijn eigen ontwikkeling. Inspiratie komt bij mij van binnenuit. Door mijn ziekte hebben mijn inzichten en gevoelswereld zich verdiept en leerde ik deze energie om te zetten in nieuwe beelden. Als ik aan het werk ben, ontstaat er iets. Soms moet ik eerst wat rommelen en aftasten totdat ik voel dat er iets gebeurt, een soort magie en van daaruit ontstaat de verdieping.”

“Nu doe ik meestal nog alleen het fijnere werk, de grove kant besteed ik uit. Ik merk wel dat ik mijn ideeën moet aanpassen aan wat ik nog kan, maar erg is dat niet. Lesgeven doe ik voornamelijk in mijn atelier in Utrecht. Doordat de cursisten  hier komen, zijn ze echt ‘samen met mij op weg’ waardoor we elkaars ontwikkeling kunnen volgen.”

 

“Mijn nieuwe werk verkoopt best goed. Ik moet wel concurreren met schilders aangezien mijn werk ook hangt. Het is echt een andere setting geworden. Ik merk ook dat mensen geraakt worden door mijn werk en krijg ik meer bekendheid waardoor ik op steeds nieuwe plekken kom. De zakelijke kant kost veel tijd. Ik hou er niet zo van om mezelf te promoten. Ik vind dat ik meer tijd aan mijn beeldend werk moet besteden of bijvoorbeeld vakliteratuur lezen. Als ik naar de toekomst kijk, heb ik wel bepaalde ideeën die ik wil uitvoeren. Zo werk ik nu met kleinere platen steen. Het is wel subtiel en gelaagd werk waarvoor ik allerlei technieken gebruik, maar ik wil toch graag een keer grote panelen maken of zelfs een hele wand. Ik ben nu aan het kijken of dat ergens zou kunnen maar het zou wel in opdracht moeten aangezien het erg duur is. Ik heb nu wel een grote grondplaat gemaakt, maar daar moet nog een geschikte ruimte of koper voor worden gevonden.

 “Een absoluut hoogtepunt waren voor mij de drie weken die ik in België heb doorgebracht tijdens het symposium dat ik al eerder noemde. Het was erg interessant om te werken met een groep internationale kunstenaars. Maar ook Een plek om te delen voor de K.F. Hein Stichting een jaar later was een leuke en inspirerende ervaring. Het grappige is dat ik door dat werk nog zelfs in Egypte terecht ben gekomen. Ik was uitgenodigd om een beeld te maken in rood graniet. Twee assistenten hebben mij daarbij geholpen, zelf heb ik voornamelijk de afwerking gedaan. Het staat op dit moment in het openluchtmuseum van Aswan. Ook dat was een groot moment voor me.”

In september 2003 werd het kunstwerk Een plek om te delen dat Erica van Seeters voor de K.F. Hein Stichting onthuld. “Het was een hele eer voor mij dat ik die opdracht kreeg. Het heeft ook veel voor me betekend en impact gehad. Het is een groei en verrijking geweest in mijn ontwikkeling. Spannend om een werk te realiseren dat in de juiste verhoudingen moest staan op zo’n belangrijke plaats in de binnenstad van Utrecht. Ik kreeg door het kunstwerk veel naamsbekendheid en mede door de bijbehorende folder. Men ging er echt naar kijken en raakte betrokken. En dat ik daarna naar Egypte kon, was natuurlijk helemaal fantastisch. Ik vond de opdracht in het Maartenshofje echt bijzonder. Vrij werk maken vind ik erg leuk om te doen maar in opdracht werken is een andere uitdaging. Je krijgt ook allerlei praktische problemen die je moet oplossen zoals de fundering, vandalisme bestendig of het opvragen van offertes. Je wordt op een andere manier creatief in het vinden van oplossingen.”

Dit interview verscheen in de publicatie over de beeldende kunstcollectie van de K.F. Hein Stichting in 2009. Auteurs: Jan Jaap Zwitser en Suzanna de Sitter.