Dankzij het K.F. Hein Fonds, dat ieder jaar een jonge kunstenaar en een sociaal maatschappelijke instelling koppelt, mag ik dit jaar een kunstwerk maken voor De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht. Het gaat om een participatieproject. Ik zal dus de aankomende tijd veel te vinden zijn in de gangen van het revalidatiecentrum om zo een kunstwerk op locatie te realiseren.

Tijdens mijn afstudeerproject heb ik een boek gemaakt genaamd ‘Petals on a wet, black bough’ (van het gedicht van Ezra Pound). De essentie van het project komt voort uit de frustratie die ik voel met de hoeveelheid mensen die op een dag aan elkaar voorbij gaan. We kruisen elkaar honderden keren op een dag, maar ontmoeten elkaar nooit. Ik heb een soort eindeloos verlangen en nieuwsgierigheid naar de mensen die aan mij voorbijgaan. Het boek is een poging om ze te vangen, verzamelen, begrijpen. Ik besef tegelijkertijd ook dat dit onmogelijk is, omdat ik alle mensen die ik tegenkom in mijn leven niet kan leren kennen. Dit grijze gebied is de essentie van het project.

“Did you know that the human brain cannot create new faces? Meaning every stranger you’ve once dreamt about is someone you’ve met before”

Foto: Arthur Martin

Binnen het boek neem ik de rol aan van observeerder, iets wat ik ook meeneem naar De Hoogstraat. De Hoogstraat is een groot revalidatiecentrum. Het is er enorm divers, bordjes met pijltjes naar de polikliniek, fysiotherapie, psychologie, ergotherapie, neurologie... zelfs een zwembad is aanwezig. Met revalidatie helpen de medewerkers van De Hoogstraat kinderen, jongeren en volwassenen verder bij de gevolgen van een aandoening, ongeval of ziekte, zodat zij weer optimaal mee kunnen doen in de maatschappij.

De eerste keren daar zit ik veel in de verschillende wachtruimtes en heb ik hier en daar een meeloopdag met verschillende afdelingen. De mensen, of dit nou behandelaars, revalidanten of medewerkers zijn, laten me erg welkom voelen. Toch moest ik aan het begin best wennen aan het ‘revalidatie-wereldje’. Ik liep bijvoorbeeld door de gangen en voelde mij enorm bewust van mijn eigen lichaam en mijn gezondheid. Hiervoor had ik nooit dagelijkse handelingen, zoals het koken van mijn eten en het strikken van mijn veters, bevraagd. Deze vanzelfsprekende dingen zijn onzichtbaar voor hen die hier niet dagelijks mee worstelen.
Binnen De Hoogstraat komen deze dingen ineens aan het licht. De medewerkers en revalidanten bedenken samen oplossingen naar de beste weg om die dagelijkse dingen weer zo veel mogelijk vanzelfsprekend te krijgen. Van het schillen van een appel tot het aandoen van een trui. De medewerkers en revalidanten hebben een gezamenlijke zoektocht terug naar zo veel mogelijk onafhankelijkheid.

Die samenwerking was een van de eerste dingen die mij opviel binnen De Hoogstraat. Niet alleen tussen behandelaar en revalidant, maar ook tussen revalidanten onderling; van het management en de schoonmakers, de vrijwilligers, de familieleden en de verplegers. De Hoogstraat functioneert als een kleine maatschappij binnen de maatschappij. Mensen wonen en werken hier. Delen lief en leed.
Tegelijkertijd blijft het ook enorm gefocust op ieder individu. Iedere revalidant heeft zo een apart stappenplan, met zijn eigen doelstelling. Binnen die planning moet iedere afdeling met elkaar samenwerken om het gewenste resultaat te halen.

Een van de eerste thema’s waar ik aan moest denken, was tijd. Een tijdslijn om precies te zijn. Op het moment van opname werk je eigenlijk toe naar het punt dat je weer terug de maatschappij in kan. Op die tijdlijn komen verschillende punten waar je naar toewerkt. Van kleine oefeningetjes tot het switchen van rolstoel naar rollator. Ieder punt een nieuwe mijlpaal.
De focus ligt natuurlijk ook enorm op het lichaam en beweging. Dit deed me denken aan het werk van een oude fotograaf en wetenschapper; Eadweard Muybridge. Hij maakte sequenties van menselijke bewegingen. Hierin komt het tijdsprincipe ook weer terug, bijvoorbeeld tijdens het uitvoeren van een oefening.

werk Eadweard Muybridge

Die concepten als sequentie & tijd, maar ook beweging en het menselijk lichaam zijn terugkerende factoren in mijn notities. Nu is het werk van bijvoorbeeld Muybridge wetenschappelijk bedoeld en dateert het uit 1860. Dit maakt het des te interessanter om te kijken hoe ik hier, als beeldend kunstenaar uit 2019, gebruik van kan maken.

Dit was voor nu even een kijkje achter de schermen. Over een aantal weken zal er een nieuwe blog verschijnen waarin ik mijn vervolgstappen en proces verder zal toelichten.

studie Laura